(Pobre corinthiano careca. Tradução holandesa)

Jose Pedro woont in Brazilie, is niet erg rijk em een superenthousiaste supporter van de voetbalclub Coronthians. Op School doet hij niet erg zijn best en zit hij regelmatig in de problemen. Hij is ontzettend trots op zijn weelderige, golvende haar (zijn enige waardevolle bezit), maar dan gebeurt er iets verschrikkelijks… Jose Pedro raakt zijn haar kwijt! Om al die problemen het hoofd te bieden, fantaseert Jose Pedro erop los: over zijn vader, over zijn voetbalhelden, over Camila, over papegaaien, over rijk worden… Gelukkig ontdekt hij date r ook dingen zijn waar hij wel goed in is en dat mensen soms anders zijn dan je op het eerste gezicht denkt.

Maffe kleine voetbalgek. Amsterdam. Koninklijk Instituut voor de Tropen, 2000.

“(…) De teams liepen het veld op. Vuurwerk. Waves. Interviews. Foto’s. De volksliederen. De camera bracht een voor een alle spelers in beeld. Diego Maradona zag er slank en blakend van gezondheid uit. Hij leek in prima vorm te zijn, wat José Pedro deed fronsen.
Maradona en Caniggia zongen geëmotioneerd het Argentijnse volkslied. José Pedro sloeg een kruisje en de wedstrijd begon.

Het team van Corinthians gedroeg zich een beetje geïntimideerd op het veld. Er waren nog maar twee minuten voorbij toen een Corinthians-speler vlak voor het strafschopgebied een overtreding maakte. Maradona legde de bal neer en liep achteruit. Hij deed alsof hij de bal wilde doorspelen, maar schopte de bal plotseling heel hard richting doel. Ronaldo, de keeper van Corinthians, sprong naar de bal maar miste. De bal kwam op de lat terecht! De Argentijnse supporters joelden luid.

José Pedro pakte een handvol popcorn en propte die in zijn mond.

De wedstrijd ging verder, maar José Pedro kende het team van Corinthians niet meer terug. Hun opzetjes slaagden niet en geen enkele pass lukte. De minuten kropen voorbij. De wijzers van de klok leken wel te zijn vastgelijmd. Viola maakte weer een overtreding, protesteerde en werd van het veld gestuurd. Hierna passeerde Maradona twee tegenstanders, rende naar het strafschopgebied en gaf een voorzet: Caniggia kopte de bal in het doel: 1- 0 voor Boca Juniors.

Dona Sueli zuchte. Ze was moe en zei tegen haar zoon dat ze naar de slaapkamer ging om uit te rusten.

Alle Corinthians-spelers vochten, maar niets wilde lukken.

Verkeerde passes, mislukte trappen en zelfs terugspeelballen op momenten dat er hoekschop uitgelokt had kunnen worden. Een verschrikking. “Zo wordt het niks”, zei hij tegen zichzelf, met zijn ogen gefixeerd op het beeld. Toen de eerste helft was afgelopen, ging hij naar de wc, maar hij deed de deur niet dicht. Terwijl hij van bovenaf naar zijn gespreide voeten op de tegels keek, vroeg hij zich af waarom zijn plas de ene keer wel en de andere keer niet schuimde. Vanuit de woonkamer kondigde de stem van de televisiecommentator aan dat ene Chinfrim in de tweede helft de aanval van Corinthians zou leiden.

“Chinfrim?” vroeg José Pedro hardop, terwijl hij doorspoelde. Hij had nog nooit van deze speler gehoord. En de televisiecommentator ook niet. Volgens de reporter in het stadion was Chinfrim een donker joch van zestien jaar uit het jeugdteam, een reserve van de reserve van de reserve. Hij was pas uit Lorena gekomen om bij Corinthians te trainen en bij gebrek aan beter werd hij in der strijd geworpen. Hij was de enige beschikbare aanvaller op de reservebank en omdat de aanval vastliep had de trainer bestolen het erop te wagen,

“We hebben niets te verliezen” , zei de trainer tijdens het interview.

“Chinfrim?” zei José Pedro en hij krabde met beide handen op zijn hoofd.

De tweede helft begon. De spanning was voelbaar. Maradona ving de bal op met zijn hoofd en rende ermee weg. Chinfrim, een dun, donker joch, nog maar een kind, probeerde de bal van de Argentijnse crack af te pakken en ging geweldig onderuit. “Olé!” schreeuwen de supporters.

José Pedro slikte een handvol popcorn door.

Corinthians kon gewoon de bal niet heroveren. Boca Juniors gaf een showtje weg, en vooral Maradona, stal de show! Hij dribbelde, maakte slidings, tikte de bal over tegenspelers heen en ving hemweer op met zijn voet, gaf fantastische passes, tikte de bal met de buitenkant van de schoen en gaf fabelachtige hakjes – het enige waar Boca goddank niet in slaagde, was in het maken van meer doelpunten. De bal raakte de lat, de knie van Ronaldo, het scheenbeen van een verdediger…en kwam nog niet in het doel terecht. Bij Corinthians was de verwarring nu compleet. De nieuweling, Chinfrim, leek wel een straathondje dat tijdens spitsuur op de Laan van de Drieëntwintigste Mei tussen de auto’s doorvlucht. De televisiecommentator betreurde de beslissing van de trainer van Corinthians. Het was zonder Chinfrim al moeilijk genoeg…

Terwijl José Pedro op al zijn nagels beet, liet de camera een close-up zien van Caniggia in gesprek met Maradona. Beiden lachten. Ingooi voor Boca. Maradona passte de bal naar Caniggia en die gaf hem weer terug aan Maradona. De twee Argentijnen speelden de bal heen en weer en liepen daarbij de verkeerde kant op – niet naar het doel van Corinthians, maar naar het doel van Boca Juniors! De supporters klapten in hun handen en lachten en joelden, want ze vonden het spelletje van die twee prachtig. Maar de spelers van Boca raakten in de war van deze bewegingen en ook de Corinthians-spelers wisten niet wat ze moesten doen: ophouden, wegrennen of huilen. De scheidsrechter zette zijn hand in de zij en keek naar de lijnrechter. Dit was een verschrikkelijke vernedering.

José Pedro ging erbij staan en verkruimelde de popcorn in zijn hand. De twee Argentijnse voetbalhelden zetten hun spelletje voort en liepen lachend hun eigen strafschopgebied in. Op dat moment schoot onverwachts Chinfrim naar voren, hij pakte de bal van Maradona af en schoot hem snel en met grote klasse in het doel. “Goooooooooooooooooaaaaaaaaaaaaal!”
José Pedro sprong door het huis als een aap op springveren. Hij maakte koprollen, ging op zijn handen staan, stootte de lamp om, sloeg geknield drie keer een kruisje en kuste daarna het tapijt.

Buiten barstte in de hele stad een hels kabaal los van vuurwerk, getoeter en vreugdekreten. De supportersaanhang van het Corinthians-team was enorm groot. Zelfs de papegaai van de buurman vierde feest.

Het spel kreeg nu een andere wending. De verdediging van Corinthians vormde één blok. En Boca Juniors zette wanhopig alles op alles. Maradona schold op iedereen en protesteerde voortdurend. Maar het was te laat. De scheidsrechter floot voor het einde van de wedstrijd. Gelijkspel: 1 tegen1.”